‘Het is zo’n 4 weken geleden dat ik de vloer gedweild heb’ bedenk ik mij terwijl ik de stofzuiger uit de schuur tevoorschijn haal. Inmiddels ligt er meer rommel op de grond dan dat ik laminaat zie dus stofzuigen vind ik even nodig. Ik geniet van het geluid van opzuigende kruimels, modder en etenswaar wat door de buis in de opvangbak beland. Hooguit 2 keer in de week gebruik ik ‘m en heb ik even mijn stofzuig-geniet-momentje.

Tegenwoordig staat het huishouden op plek zoveel, ergens achteraan in het rijtje van ‘belangrijke’ dingen. Zo besefte ik mij laatst dat het al ruim een week geleden was dat ik een doekje door de wc had gehaald en vouw ik de was pas als ik struikel over de volle wasmanden in de schuur.

Ik kan nog net door de ramen kijken en de kozijnen buiten zijn meer groen dan wit.

En de slaapkamers? Oh, ik kan mij eigenlijk al niet eens meer heugen dat ik daar met een doekje ben geweest.

En ik ben rete trots op mijn rommelige en ongestructureerde huishouden!

Een tijd geleden was dat namelijk wel anders. Ik was bijna altijd aan het poetsen, hield schema’s bij wanneer welke kamer aan de beurt was, deed elke maand de ramen, stofzuigde elke dag (soms zelfs 2x), de wc werd standaard 3x in de week gedaan en ik had vaste was en vouw dagen. Want zo hoorde het toch?

Het huishouden bestond uit mijn vaste dagelijkse bezigheden en zodra ik even thuis was moest ik daarom van mijzelf aan de poets. En nog zei ik tegen bezoek ‘Let maar niet op de rommel hoor’. In mijn ogen was er namelijk altijd rommel, altijd ergens wel viezigheid en waren de vensterbanken nooit goed genoeg stofvrij. Daar moest ik mij uiteraard wel even voor verontschuldigen….

Als er onverwacht bezoek zou komen moest ik daarop altijd voorbereid zijn. Ik wou hoe dan ook mijn huis altijd schoon en opgeruimd hebben.

Ik vond het heerlijk als mensen bij mij thuis zeiden dat het ‘altijd zo netjes’ bij mij was, dat ik ‘alles zo goed op orde had’. Die opmerkingen deden mij als persoon groeien, ik was ergens goed in en anderen konden dat dan aan mij zien. Ik was dan iemand die de boel goed op orde had, ik deed ertoe!

Wat anderen helemaal niet zagen was dat ik het deed voor mijn eigen waarde, om gezien te worden en om goed genoeg gevonden te worden.

Dat ik maar door ging ook al was ik bekaf en daardoor regelmatig over mijn grens ging.

Dat ik mijzelf een enorme druk had opgelegd om te voldoen aan een immens hoge lat die ik mijzelf had gegeven. Anderen zagen ook niet dat ik met iets teveel regelmaat op mijn huisgenoten kon mopperen en zeuren omdat ze weer modder mee naar binnen hadden genomen, hun sporen hadden nagelaten in de wc pot, de was in de wasmand hadden verfrommeld en met hun handen aan de ramen hadden gezeten. Ook kon ik mijn geduld niet bedwingen als de kinderen voor de zoveelste keer een bak lego op de kop hadden gegooid, nu lag er weer rommel! Nu moest ik wéér aan de slag, al het werk voor niks! Wat dachten ze wel niet, straks zou onverwacht bezoek mij zien als een slechte huisvrouw en moeder, dan zou ik iemand zijn die de boel niet op orde had. Kwam er onverwacht wel iemand langs dan stond ik met samengeknepen billen in de hoop dat ze het niet zagen.

Ik hing mijn waarde aan de beoordeling van een ander. Zoals ik dacht over mijn huishouden, zo dacht ik ook dat anderen er over dachten.

Tot ik leerde dat het míjn gedachtes waren, ik mijzelf die druk oplegde en er helemaal niks ernstigs gebeurt als de wc een week niet wordt schoongemaakt.

Langzaam en stapje voor stapje mocht ik van mijzelf het huishouden doen op een manier die ik zélf wil en alles doen op míjn tijd. Komt het vandaag niet, dan morgen wel of overmorgen of volgende week. Precies zoals ik het graag zie.

En heeft iemand last van rommel of viezigheid? Dan wijs ik met liefde waar de emmer en doekjes liggen….